Złoty okres korka rozpoczął się dopiero w XVII w., wkrótce po wynalezieniu butelki (butelki w obecnym kształcie, tzn. takim który pozwala na jej położenie, a więc przechowywanie w niej wina), która pozwoliła na pełne wykorzystanie tego daru natury.
Krótko mówiąc, korek jest po to, aby zamknięte nim wino [w butelce], nie tylko nie wylało się, ale również, żeby nie było narażone na kontakt z niepożądanymi czy to zapachami, czy to nadmierną wilgocią..
Szlachetne wina, aby prawidłowo dojrzewać w butelkach muszą mieć zapewniony niewielki, ograniczony dostęp do tlenu. Innymi słowy dobre zamknięcie butelki musi zapewniać zarazem szczelność jak i nieszczelność, tak aby nieco tlenu z powietrza mogło zawsze penetrować do środka. Dlatego też technologia produkcji najlepszych korków do butelek jest skomplikowana, a nawet bardzo skomplikowana.
Wszystkie korki stosowane w winiarstwie, pochodzą z dębów korkowych, które rosną praktycznie tylko w jednym miejscu na świecie, a jest to Półwysep Iberyjski (głównie Portugalia).
W mniejszych ilościach spotkać je można również na Sardynii, Korsyce i w Prowansji.
Kora korkowa chroni drzewo przed utratą wody, mrozem, bakteriami i drobnoustrojami, jest nieprzepuszczalna dla wody i powietrza, natomiast oddychanie odbywa się za pomocą umieszczonych w korku tzw. przetchlinek Drzewa odziera się z kory po raz pierwszy po 25-30 latach ich życia. Kolejny zabieg można przeprowadzić dopiero po kolejnych 10 latach, gdyż tak długo trwa proces odrastania kory. Po zdjęciu kory z dębu, suszy się ją pod gołym niebem przynajmniej przez 6 miesięcy. Następnie gotuje się i dezynfekuje. Kolejny etap, czyli selekcja płatów kory, wymaga wielkiego doświadczenia i dlatego zajmują się tym wyłącznie odpowiednio wyszkoleni, najlepsi pracownicy. Wyselekcjonowane płaty tnie się w poprzek na pasy o szerokości odpowiadającej dokładnie wymaganej długości korków i, następnie wytłacza się z nich korki. Aby korek nie stawiał zbędnego oporu podczas umieszczania w butelce, pokrywa się go warstwą parafiny lub silikonu.
